หากนับเวลาทั้งหมดของมนุษยชาติบนโลกใบนี้ นิยามของคำว่า คนรัก หรือ ความรักแบบรักใคร่ ยังมีอายุน้อยนิดเหลือเกิน ยิ่งให้จำเพาะไปอีก ความรักเชิงชู้สาวที่เราเฉลิมฉลองกันผ่านวันสำคัญ สื่อ สินค้า เพลงรัก และกิจกรรมต่างๆ ยังเป็นนิยามที่เราต่างกำลังทำความเข้าใจกันอยู่
อย่างที่เราหลายคนรู้ดี ความรักแบบชู้สาวไม่ได้เรียบง่ายและธรรมดาเหมือนความรักแบบมิตรภาพหรือครอบครัว เราทุกคนล้วนมีธรรมชาติที่จะรักและผูกพันกับสิ่งแวดล้อมและความเชื่อของเราเอง แต่พอเริ่มจำกัดขอบเขตของความรักนั้นให้แคบลงเหลือแค่ระหว่างคนสองคน ความเป็นกลางบางอย่างก็เริ่มจางหายไป ความเป็นตัวตนของคนรักเริ่มเด่นชัดขึ้นแทนที่ เราและเขาต่างต้องแบกรับทุกบทบาทและทุกสิ่งทุกอย่างของพลังความรักที่ถูกย่อกรอบลงมานี้
และด้วยข้อจำกัดของความเข้าใจต่อความรักแบบชู้สาว บวกกับภาพของความรักที่ทั้งเราและเขาแบกไว้ ความรักกลายเป็นหนึ่งประสบการณ์ที่แสนสาหัสและเจ็บปวดมากสำหรับหลายคน ซึ่งไม่แปลกเลย เพราะที่เรากระทำต่อกันเป็นเพียงสิ่งที่คาดหวังจากอีกฝ่าย ไม่ใช่ความรักเรียบง่ายเหมือนที่เรามีต่อเพื่อนมนุษย์คนอื่นๆ
คู่รักเต้าเต๋อจิง ไม่ใช่คู่มือการครองรักให้สมบูรณ์ แต่เป็นการสะท้อนและทำให้เราระลึกถึงความรักที่เรียบง่ายของเราเอง ความรักที่เป็นธรรมชาติโดยแท้ของเรา ที่แม้จะปราศจากผู้ถูกรัก แต่ความเป็นธรรมชาติของเรานั้นก็ไม่ได้หายไปไหน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะอธิบายภาวะนี้ให้ตัวเราเองเข้าใจมันได้ หากเรายังคอยเชื่อตามนิยามที่กำหนดให้ความรักของเราเป็นหรือไม่เป็นอย่างนั้นและอย่างนี้ และหากยังมีภาพที่เราวาดหวังต่อผู้อื่นอยู่