การวาดภาพของผมไม่เหมือนกับการทำงาน
แต่เหมือนการพบจิตแพทย์
เล่ากล่าวแต่เรื่องราวที่เจ็บปวดไม่จบสิ้น
อาศัยปลดปล่อยผ่านปลายปากกาทีละเล็กละน้อย
การทำงานอย่างมีวินัย กลับช่วยให้ลืมเงามืดของความตาย
ในยามที่หันหน้าเข้าหาการเขียนงาน ธาตุแท้ที่อยู่ลึกที่สุดจะไหลทะลักออกมา
รายละเอียดจำนวนมากเมื่อวัยเด็กที่คิดว่าหลงลืมไปแล้ว
จะชัดเจนขึ้นทีละนิดผ่านการเขียน
ผมมค่อยๆพบว่าในหัวใจของผมมีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่งจริงๆ
แต่เป็นไอหนูจอมเศร้า